من وتو ما نخواهیم شد لیک

به یاد دوست خوبم صفورا

من و تو ما نخواهیم شد لیک دل من با تو و
تنهایی توست عاشقت خواهم ماند گر بگویی
حتی شوق دیدار نداری هرگز وچه زیبا،می
نگاری هرشب عاشقانه هایی ز دل شیدایت
وچه زیباتر که بفشاری دستی، از سر
مهرفزون، به درون دستم و قشنگ تر آنکه
بسرایم غزلی در وصف نگاهت و کنم بوسه از
آن صورت ماهت بنشیند لبخند،بر کنج لبانت
بزند برق، چشمان سیاهت بشوی محو نگاهم
بدهی پا به پایم بدهم جان ز برایت بدهی
دل تو برایم که دهی بر بادش تا بگیرم آن
را،همچو برگی رقصان و نهم در سینه،بتپد
همچون جان بدهد شوق پرواز مرا در ره عشق
و رسیدن به تورا.... شود این قصه تمام قصه
دل دادن،قصه هیچ مگو......ساکت ماندن قصه
شرم نگاهت،در فراغت ماندن شود این قصه
تمام.... بی بهانه ، بی شعر،،با دلی آسوده
آخرش فریادی سر دهم از سر عشق و بگويم تا
جهان هم باقیست من فقط عشق تو در سر دارم
من فقط دوست تو را میدارم... (دلنوشته
اقای خاص.....و دوست خوبم ص)