خانه تکانی چشمهايم را می بندم.

خانه تکانی
چشمهايم را می بندم. اتاق کوچک دلم را که همه دار و ندارم است باز می کنم. با اينکه ظاهرا تميز است اما بايد خانه تکانی کنم.

صندوقچه خاطراتم در کنار کمد اشعار افتاده . مرتبشان می کنم. عصای اميدواری را از زمین بر می دارم و می بوسم.
اجاق دلتنگی هنوز سوسو می زند و خاطره ای در گلویم می روید.
آوازی زیر لب زمزمه می کنم و پنجره ای که رو به آمدنت باز می شود را تميز می کنم.
آن گوشه هم تقويمی آويزان می کنم که فقط يک فصل دارد: فصل عاشقی!...
همین!