حکمت 2 نهج البلاغه

حکمت 2 نهج البلاغه

وَ قَالَ علی علیه السلام: أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ- وَ رَضِيَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ

فرمود:
آن که جان را با طمع ورزى بپوشاند خود را پست کرده، و آن که راز سختى هاى خود را آشکار سازد خود را خوار کرده،
و آن که زبان را بر خود حاکم کند خود را بى ارزش کرده است.

حضرت در این حکمت به سه خصلت و صفت مذموم و ناپسند اشاره دارد؛

1. طمع در وجود انسان: در رابطه با طمع می فرماید:

أَزْرَى بِن