مشاهیر سربیشه

اداب و رسوم مردمان شهر
شـیرینــی پـختنن، نـان پـختنن، کدورت زدایی، پرداخت دین، رفتن بر مزار رفتگان و فاتحه خوانی، خانه تکانی سال نو و آماده کردن آجیل شب عید مانند کشمش، کله کنو، عناب، نقل، پخته و تفت دادن یا شور کردن تخمه و پسته و دید و بازدید بزرگان فامیل و اقوام از مراسم مرسوم در این ایام است که با شور خاصی انجام می شود.
گفتنی است که پختن کلوچه های زنجفیلی به زبان محلی کلمپه و درست کردن کله کنو از شیرینی های سنتی این شهر است.
کاشتن سرسبزی یکی از آیین های پابرجا در ایام عید است که حدود یک ماه مانده به عید در ظرف های کوچک یا بزرگ مقداری جو، گندم، عدس یا ماش می کارند تا روز عید سرسبز باشد. برخی نیز روی جداره های کوزه های سفالی سرسبزی های بسیار زیبایی به وجود می آورند.
در بعضی از خانواده ها هم به نیت سلامتی افراد خانواده برای هر یک از آنها یک سرسبزی می کارند. پاکیزه بودن در هنگام ورود سال نو نیز از آدابی است که اهالی سربیشه مقید به انجام آن هستند و اعتقاد دارند که سال نو را باید با تنی پاک آغاز کرد.
● حنابندان
حنابندان یکی دیگر از مراسم مردم این خطه است که در گذشته و در مواقع مختلف از جمله نوروز انجام می شده است. هنوز هم گروهی از مردم به ویژه بزرگسالان با آمدن عید نوروز با رنگ کردن موهای سر و انگشتان خود با حنا به استقبال نوروز می روند.
● پخت پلو در شب عید
این هم از رسومی است که امروزی ها شاید با شنیدنش به تعجب وخنده درآیند چرا که بسیاری در ایام قدیم استطاعت تهیه پلو وحتی نان گندم را برای یک هفته هم نداشته اند چه رسد برای همه سال و تنها نوروز به نوروز، آن هم با کلی سختی و مشتقت چشمشان به پلو می افتاده است.
● سمنوپزان
سمنوپزان یکی دیگر از مراسم پررنج و زحمت، پرطرفدار و تشریفاتی نوروز است که برای انجام آن ۴۰ تا ۵۰ روز مانده به نوروز خانم ها ظرف هایی وسط حیاط یا پشت بام می گذاشتند تا از آب باران پر شود همزمان نیز مقداری گندم در پارچه های سفید و نازک به نام صافی می ریختند تا در آب خیس شود یا اینکه روی تگیجه می گذاشتند و پیوسته آن را با آب نگه می داشتند تا گندم ها جوانه بزنند.
پس از این کار آنها را در جایی پهن می کردند تا خشک شود و برای آسیاب کردن یا (دستاس) آماده شود پس از الک کردن آردها آن را با مقداری آرد معمولی مخلوط می کردند.
نزدیکی های عید آردها را خمیر و با انواع ادویه مثل زردچوبه، دارچین و سیاه دانه و کراویه مخلوط می کردند. با آماده شدن آرد آن را به صورت گرده های کوچک یا بزرگ درآورده، در دیگچه های مسی به نام (قلیف) گذاشته روی اجاق پر از آتش می گذاشتند و روی قلیف ها را نیز با آتش می پوشاندند و پس از آماده شدن آنها را به تکه های مناسب تقسیم و به همراه آجیل از میهمانان نوروزی پذیرایی می کردند