مشاهیر ماه‌نشان

کشاورزان روستا در فصل بهار کار خود را شروع کرده و به یمن آمدن بهار به کاشت محصولات خود(نخود، جو و…) می پرداختند. در گذشته اگر بارش باران کم بود؛ دختران و زنان روستا دور هم جمع می شدند و به کمک پسربچه ها خانه به خانه، به سراغ اهالی روستا می رفتند و از هر خانه ای یکی از مواد مورد نیاز برای پختن آش (نخود، لوبیا، بلغور و…) را جمع می کردند و نهایتا به مسجد یا حسینیه روستا رفته و با مواد جمع آوری شده، آش می پختند.


سپس آش را بین افرادی که در پخت و جمع آوری مواد مشارکت داشتند؛ توزیع می کردند و باقی مانده اضافی آش را از ناودان پشت بام حسینیه یا مسجد تخلیه و سپس همه با هم شروع به خواندن می کردند:

چُمچَه خاتون چُم ایستیری، آلله دان یاقوش ایستیری

اَلی قالوب خمیرده، بیرجَه قاشوق سو ایستیری

و باورشان این بود که حتما باران خواهد آمد…