تو کیستی که من اینگونه بی‌تو بی‌تابم

شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم

تو کیستی که من از موج هر تبسم تو

بسان قایق سرگشته روی گردابم

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه ناگاه

چه کرد با دل من آن نگاه شـیرین آه

تو دور دست امیدی و پای من خسته است

چراغ چشم تو سبز است و راه من بسته است

تو دور دست امیدی و پای من خسته است

ازآن ندیده کَسی ، آفتابِ رویِ تو را؛
که پرده گشته تجلّی ، رخِ نکویِ تو را

توان گذشت زِ هر آرزو ، ولی هرگز؛
زِ دل به در نتوان کرد ، آرزویِ تو را

کَسی که نیست اسیرِ تو کو؟؛ که من به جهان
به گردنِ همه بینم ، کمندِ مویِ تو را

مرادِ رهرُوِ دِیرُ و کِنشتُ و کعبه تویی
که جمله در طلب افتاده اند ، کویِ تو را

کجا به غیر دهد فتنهٔ جهان نسبت؟
کَسی که دیده چو من ، چشمِ فتنه جوُیِ تو را

سوادِ چینُ و ختا را دهم به شکرانه
به چنگ آرَم اگر ، زلفِ مُشکبویِ تو را