مثل وقت‌هایی که بعد از چند ماه دنبال آهنگی گشتن، توی تاکسی میشنوی اش..

مثل وقت‌هایی که کل خانه را زیر و رو می‌کنی برای پیدا کردن چیزی و شش ماه بعد زیر تخت پیدایش می‌کنی..

مثل پوتینی که آخر زمستان حراج می‌خورد..

مثل لباسی که تازه اندازه‌ات شده و دیگر مدلش دلت را نمی‌لرزاند..

مثل سفری که پنج سال قبل آرزویش را داشتی و حالا سهمت شده..

مثل کفش قرمزی که یک سال پیش دوستش داشتی و حالا خاک می‌خورد بالای کمدت..

مثل وقتی ساعت ۳ صبح هوای دربند به سرت میزند و شش صبح که راهی شدی لبخند هم بر لبت نداری...

مثل عکسی که برای پیدا کردنش کل آلبوم‌ها را ورق زدی و وقتی از سرت هوای دیدنش افتاد، لای کتاب پیدایش میکنی...

دوست داشتن‌های از دهن افتاده،

دیدن‌های خیلی دیر،

برگشتن‌های بی موقع،

دردی دوا نمی‌کند؛

حسرت آن روزهایت را جبران نمی‌کند،

و تو را به آن روزهایی که اتفاق افتادنشان معجزه زندگیت بود برنمی‌گردانند.

فقط تمام زندگیت را پر از این سوال می‌کند:

چرا همان موقع نه، چرا حالا؟!

ما ، دلتنگ روزهایی میشویم...
که دیگر در خواب هم ، نخواهیم دید....!